Mësim nga Jeta e Shejtanit!
“Pse shejtani gjithmonë përpiqet të na prishë? A nuk mund të bëjë vetë vepra të mira? Të gjithë këto përpjekje që ai i kushton jetës sonë, sa shumë të mira do të mund të kishte bërë për veten e tij!”
Kjo ishte një pyetje që një prej miqve të mi më bëri para disa ditësh. Miku im po kalonte një periudhë të dobët imani dhe po luftonte me disa mëkate të cilave i ishte vështirë t’u largoheshin. Dhe kjo më bëri të mendoj për mënyrën se si gjithçka shkoi keq për shejtanin.
Çdo personazh në Kur’an ka një mësim për ne si muslimanë. Edhe djalli apo shejtani ka mësime të rëndësishme që mund të na japë. Ne dimë se shejtani dikur ishte një nga adhuruesit më të devotshëm të Allahut. Në fakt, adhurimi i tij ishte aq i mirë, saqë Allahu e nderoi me një pozitë mes engjëjve. Dhe ai qëndronte atje duke adhuruar deri sa u krijua Ademi (për të qoftë paqja).
Kur u krijua Ademi, të gjithë engjëjt u urdhëruan të bëjnë sexhde para tij, dhe shejtani përfshihej në këtë urdhër sepse ai përpiqej të ishte po aq i mirë sa engjëjt. Dhe këtu shejtani humbi. Ai bëri mëkat duke mos u bindur. Dhe u rebelua me arrogancë edhe pasi Allahu e paralajmëroi të bindet.
Ai pretendoi se ishte më i mirë sepse u krijua nga zjarri – ndoshta rasti i parë i racizmit në historinë e botës. Dhe ai refuzoi. Jo vetëm që refuzoi, por tha se do ta kalonte gjithë jetën duke u përpjekur të largojë njerëzit nga rruga e drejtë. Por pse?
Një Adhurues i Drejtë i Shkatërruar nga Një Mëkat Arroganceje
Këtu ka një mësim shumë të rëndësishëm për të gjithë ne. Shejtani ishte një nga adhuruesit më të mëdhenj të Allahut. Ai ishte më i devotshmi dhe ndoshta më i sinqerti. Një mëkat i vetëm arrogancë i solli shkatërrimin. Ai humbi dhuratën më të madhe që një njeri mund të ketë: udhëzimin. Ky është një mësim për të gjithë ne që Allahu na ka udhëzuar në rrugën e Tij, që të kujtojmë këtë dhuratë të madhe.
Ndonjëherë ne harrojmë se kur ishim të humbur dhe gjykojmë ata që janë ende të humbur. Harrojmë se sa e madhe ishte dhurata e Allahut që na nxori nga errësira dhe na solli në dritë. Allahu na solli dritën, dhe ne qeshim me ata që janë ende në errësirë?
Arroganca ishte mëkati i shejtanit, dhe arroganca ishte shkatërrimi i tij. Arroganca është ajo që ne shfaqim kur shohim me përbuzje ata që nuk i përmbahen urdhërave. Ne shohim mëkatet e tyre në sy të hapur, por Allahu sheh mëkatet tona prapa dyerve të mbyllura. A i gjykojmë të tjerët vetëm sepse mëkatojnë ndryshe nga ne?
Udhëzimi është një dhuratë që Allahu ia jep shumë specifikisht. Ai ia jep atyre që do, nga mëshira e Tij e pastër. Pavarësisht veprave tona, një mëkat, sidomos arroganca, mund të na bëjë të humbasim dhuratën më të madhe që kemi këtu – udhëzimin.
Dhe kur kjo dhuratë humbet, pavarësisht çfarë bëjmë, nuk mund ta rikuperojmë nëse Allahu nuk na e kthen. Shiko shejtanin. Ai ka dëgjuar dhe kuptuar mesazhin e çdo Profeti që i është dërguar njerëzimit. Ai njeh arabishten më mirë se më të mirët e gjuhëtarëve arabë. Ai njeh hadithet më shumë se dijetarët më të mëdhenj të hadithit, dhe njeh Kur’anin thellësisht. Ai njeh Fiqhin dhe të gjitha degët e tij, dhe çdo shkencë nën diell. E megjithatë, vetëm sepse i është mohuar kjo dhuratë, ai endet i humbur dhe përpiqet të humbë të tjerët.
Shejtani u rebelua me arrogancë dhe u privua nga dhurata e tij. A nuk është kjo një mësim për ne që të ndalojmë rebeli arrogante ndaj Zotit tonë? A nuk është koha që të kthehemi tek Ai, përderisa koha është ende aty? Përderisa Ai na ka udhëzuar të pendohemi dhe të kërkojmë falje? A duam të jemi të mallkuar dhe të përjashtuar po ashtu? Sigurisht që jo.
Ai refuzoi të bëjë një sexhde. Le të mos refuzojmë kurrë ne. Udhëzimi ushqehet me atë akt që shejtani refuzoi ta bëjë – sexhden. Le të kujdesemi për namazin tonë sot. Dhe çdo ditë.
