Postmodernizmi mund të përmbledhet shkurtimisht si një refuzim për të pranuar ndonjë gjë vetëm sepse dikush – veçanërisht dikush në pushtet – na ka thënë kështu. Në këtë qasje, pranimi i së vërtetës është një çështje personale; nëse diçka na duket e vërtetë, kjo duhet të jetë sepse ne vetë e shohim të vërtetën në të.
Disa mund të argumentojnë se Kur’ani dhe shkrimet e shenjta nuk mund të përjetohen kurrë si postmoderne, sepse për shekuj me radhë janë përdorur nga autoritetet për të ruajtur dhe imponuar pushtetin. Por ky mendim mund të rrëzohet shpejt kur shohim se sa shpesh ata që janë frymëzuar nga mësimet e shkrimeve kanë rrëzuar ata në pushtet.
Nuk mund të mohohet që shumë e kanë pranuar Mesazhin sepse janë ndjerë të detyruar nga një autoritet i jashtëm, por duhet të kuptojmë se shumë anëtarë të ummetit, veçanërisht kthyesit e rinj, e kanë pranuar Mesazhin sepse u ka prekur në vetëdijen e tyre për të vërtetën siç e kanë përjetuar. Për ta, studimi i Kur’anit është një proces postmodern.
Liria për të Zgjedhur
Ajetet e shumta në Kur’an për besimin tregojnë qartë se Allahu i ka lënë njerëzimit lirinë për të zgjedhur nëse do të besojnë apo jo; nuk ka detyrim për besim. Pavarësisht nga udhëheqësit historikë që kanë imponuar Islamin mbi popujt jomyslimanë, Kur’ani vetë kërkon që besimi i vërtetë të jetë përvojë personale — një gjë e zemrës.
Marrëdhënia Familjare në Kur’an
Sipas Kur’anit, marrëdhëniet familjare janë gjithashtu personale, dhe megjithëse kemi përgjegjësi specifike ndaj anëtarëve të familjes dhe ata ndaj nesh, feja jonë vendos kufij ndaj kërkesave të të afërmve. Këto kufij janë shumë të ngjashëm me ato që psikologët kristianë dhe sekularë promovojnë sot si “boundary” (kufij) për të mbrojtur veten dhe për të ruajtur marrëdhënie të shëndetshme. Kjo është lajm i mirë për ata që ndihen të ngujuar nga kërkesa të padrejta, madje edhe abuzive të familjes.
Allahu e njeh dhe nderon nevojën njerëzore për bashkëjetesë familjare. Kur Ai na shpëton, shpëton edhe familjet tona — të paktën ato që e nderojnë Atë.
“Dhe (përmende) Nuhun, kur iu lut (All-llahut) para (atij çasti), Ne iu përgjigjemi dhe e shpëtuam atë dhe familjen e tij nga përmbytja e madhe.”
[Kur’an, 21:76]
“Kështu Ne iu përgjigjemi atij dhe e larguam atë që e mundonte, dhe i dhamë familjen e tij dhe të ngjashëm me ta, si mëshirë prej Nesh dhe si kujtesë për ata që adhurojnë (All-llahun).”
[Kur’an, 21:84]
Ai na urdhëron të nderojmë prindërit dhe të kujdesemi për anëtarët më të dobët të familjes, madje edhe pas vdekjes sonë.
Por në të njëjtën kohë, Ai qartë tregon se disa anëtarë të familjes, madje edhe familje të tëra, duhet të lihen pas kur ne zgjedhim rrugën e drejtë të bindjes.
Marrëdhëniet familjare nuk duhet të na pengojnë të përmbushim detyrat që na ka dhënë Allahu. Kur Profeti ynë (salallahu alejhi ue selam) kishte një detyrë të rëndësishme, ai la pas familjen për një kohë. Nëse dikush do të kërkonte që ai të rrinte në shtëpi, do të vinte në kundërshtim me vullnetin e Allahut.
“Dhe (kujtoje) kur ti, (o Muhammed), nise prej familjes sate në mëngjes për të vendosur besimtarët në postet e tyre për betejën (e Uhudit) – dhe Allahu është dëgjues dhe i dijshëm.”
[Kur’an, 3:121]
Fatkeqësisht, njohim familje që bëjnë shfaqje të devotshmërisë, por kërkojnë nga anëtarët e tyre të gënjejnë e mashtrojnë për të avancuar qëllimet e familjes, duke besuar se lidhjet familjare janë më të rëndësishme se virtyti. Në kundërshtim me atë që shumë familje mendojnë, familja nuk duhet t’i bindet në kurriz të integritetit moral. Në Islam, të qenit anëtar i familjes nuk është një e drejtë; është një privilegj për ata që zgjedhin t’i binden Allahut. Bindja ndaj Allahut është gjithmonë mbi të gjitha.
“Ne e shpëtuam atë dhe familjen e tij, përveç gruas së tij; ajo ishte prej atyre që mbetën (me të këqijtë).”
[Kur’an, 7:83]
“Dhe Nuhu iu lut Zotit të vet dhe tha: ‘O Zoti im! Me të vërtetë, djali im është nga familja ime; dhe me të vërtetë, premtimi Yt është i vërtetë; dhe Ti je më i drejtë se të gjithë gjyqtarët!’ Ai tha: ‘O Nuh! Ai nuk është nga familja jote; me të vërtetë, veprat e tij nuk ishin të drejta, prandaj mos kërko nga Unë atë për të cilën nuk ke dijeni. Unë po të këshilloj që të mos jesh nga të paditurit.’”
[Kur’an, 11:45-46]
“… Dhe sikur të mos ishte familja jote, do të të gurëzonim (deri në vdekje); dhe ti nuk je i respektuar për ne.” Ai tha: “O populli im, a është familja ime më e respektuar për ju nga fuqia se sa Allahu? …”
[Kur’an, 11:91-92]
Përvoja të thella dhe fillime të rëndësishme shpesh fillojnë me ndarje nga familja dhe një kohë të vetmisë, siç ndodhi me Profetin tonë kur filloi të merrte Mesazhin dhe me Merjemën kur ishte gati të lindte Profetin Isa (a.s.).
“Dhe (përmende), o Muhammed, në Libër (historinë) e Merjemes, kur ajo u tërhoq nga familja e saj në një vend në lindje.”
[Kur’an, 19:16]
Në përmbledhje, anëtarët e familjes janë dhurata që ne dhe Krijuesi ynë i çmojmë thellë, por ata nuk duhet kurrë të ndërhyjnë në lidhjen tonë me Allahun. Dhe nuk ka gjë më postmoderne se kjo.
