Nichola Taylor
Isha 13 vjeçe kur për herë të parë i bëra prerje me brishtë në krahun tim, duke e prerë përsëri e përsëri.
Po më ngacmonin. Nuk përshtatesha. Nuk merrja drogë. Nuk pija alkool. Nuk kisha të dashur.
Nuk doja të bëja asnjë nga ato gjëra. Gjithçka doja ishte të studioja dhe të merrja arsim.
Por, për shkak se adoleshentët janë shumë të ashpër, më ngacmonin sepse isha “vajza e mirë”.
Shokët e mi nuk u interesonte sa shumë më lëndonin ose më bënin të ndihesha keq.
Ndoshta nuk e kuptonin që fjalët e tyre po më hanin vetëvlerësimin deri sa ndihesha kaq keq, pa vlerë, e padëshiruar, sa për të çliruar atë ndjenjë, më duhej të dëmtohesha vetë.
Vetëdëmtimi nuk është për të vrarë veten. As nuk është thirrje për vëmendje. Shumica e vetëdëmtuesve e fshehin atë që bëjnë.
Nuk e tregojnë. Prandaj është e vështirë të kuptohet.
Por për mua të paktën, ishte një mënyrë për të çliruar atë dhimbje, atë zemërim dhe atë dhembje.
Ishte edhe një mënyrë e çuditshme për të ndëshkuar veten që isha bërë dikush që nuk isha: e padukshme, pa vetëvlerësim.
Ndjenja djegëse nga prerja me brishtë në krahë dhe pastaj në këmbë zgjaste pak sekonda sepse prerja ishte kaq e ashpër sa dhimbja fizike zhdukej.
Por dhimbja emocionale ishte ajo që më duhej të nxirrja jashtë — dhembja dhe dhimbja në zemër.
Pasi bëja këtë, mbuloja krahët me mëngë të gjata. Nuk është e vështirë të fshehësh vetëdëmtimin.
Pse adoleshentët dëmtojnë veten?
Në Britani, pothuajse një në katër adoleshentë është vetëdëmtuar, por sepse është një sekret, është e vështirë ta njohësh ose ta ndalosh.
Shumë njerëz nuk e kuptojnë vetëdëmtimin. Disa mendojnë se është thirrje për ndihmë. Por nuk është.
Disa mendojnë se është tentativë për vetëvrasje. Nuk është.
Është një mënyrë që adoleshentët përdorin për të përballuar dhimbjen, sepse me hormonë që “rrëzohen”, është vështirë të përballosh kur ndodhin gjëra të këqija në jetë.
Vetëdëmtimi nuk është vetëm prerje. Mund të jetë çdo mënyrë për të dëmtuar trupin.
Unë vetëdëmtova veten duke prerë deri në moshën 16 vjeç. Më pas, vetëdëmtova duke pakësuar ushqimin.
Nuk kisha problem me ngrënien. Nuk mendoja se isha e shëndoshë.
Thjesht doja një mënyrë për të përballuar dhimbjen emocionale që po kaloja, dhe nga mosha 13 deri në 19 vjeç, vetëdëmtova për të përballuar dhimbjet e mëdha në jetën time.
Roli i prindërve
Në fund mora ndihmë kur nëna ime e kuptoi një ditë; pa diçka që kisha shkruar për një shoqe. Ishte lënë në tryezën time. Nuk doja që ajo ta shihte.
Një nga gjërat më të vështira që kam parë ishte nëna ime duke qarë dhe duke më pyetur çfarë mund të bënte për të më ndihmuar.
Ajo ndjente që më kishte zhgënjyer. Nuk ishte ashtu. Familja ime nuk më kishte zhgënjyer.
Unë nuk i tregoja sepse dija sa do t’i dhembte.
Alhamdulillah, nëna ime kuptoi që unë kisha nevojë të flisja me një profesionist, dhe unë bëra terapi për gati një vit.
Është e rëndësishme të kuptohet që prindërit (përveç nëse janë shkaku i vetëdëmtimit) nuk duhet të fajësohen që nuk e dinë që po ndodh.
Shpesh adoleshenti turpërohet të pranojë se çfarë po bën sepse frikësohet si do duket.
Gjithashtu, ata duan të mbrojnë prindërit nga dhimbja.
Zgjidhja e vetme është këshillimi për të kuptuar shkakun dhe për të gjetur mënyra të tjera për t’u përballur me dhimbjen pa u dëmtuar.
Nëse je prind, vëlla, motër, ose shok i shqetësuar, mund të ndihmosh duke:
- Vënë re kur janë të trishtuar, të tërhequr, ose nervozë.
- Vënë re nëse refuzojnë të veshin mëngë të shkurtra ose rroba sportive.
- I inkurajosh të flasin për atë që i shqetëson.
- Të jesh i kuptueshëm, pa gjykime dhe i durueshëm.
- Të dëgjosh dhe të pranosh që vetëdëmtimi është mënyra e tyre për të ndihmuar veten.
- Mos i thuash të ndalojnë – kjo mund t’i trembë.
- Ofro ndihmë praktike për të kujdesur plagët.
Nëse je adoleshent që po kalon këtë, lutem kërko ndihmë nga dikush që i beson.
Është diçka e zakonshme dhe nuk je vetëm. Ndihma është aty pranë. Vetëm duhet të kërkosh.
