nga Muhamed el-Shareefi
Aseer ibn Xhabiri rrëfen: Sa herë që njerëzit vinin nga Jemeni, Omeri pyeste, “A është Uaisi i Qarani mes jush?” deri sa një vit takoi Uaisin. Ai tha, “A je ti Uaisi i Qarani?” Ai u përgjigj, “Po.” Omeri vazhdoi, “Nga Muradi, pastaj Qarani?” Ai tha, “Po.” Omeri pastaj pyeti, “A ke qenë dikur i prekur nga lebra dhe lëkura jote u shërua përveç një zone sa një dirhem?” Uaisi tha, “Po.” Omeri më në fund pyeti, “A ke një nënë (që është gjallë)?” Ai tha, “Po.” Omeri atëherë tha, “Kam dëgjuar Pejgamberin e Allahut – Sal Allahu alejhi ve Selam – që thotë: ‘Uaisi ibn Aamir do t’ju vijë me delegacionet nga Jemeni, nga Muradi, pastaj nga Qarani. Ai ka qenë i prekur nga lebra dhe lëkura e tij u shërua përveç një zone sa një dirhem. Ai ka një nënë dhe i sillet me mirësi. Nëse ai betohet për diçka te Allahu, Allahu do ta plotësojë betimin e tij. Nëse mundeni, kërkoni që ai të lutet për falje për ju.’” Omeri atëherë i kërkoi Uaisit, “Lutu për falje për mua.” Dhe Uaisi i Qarani e bëri.
Allahut – Ta’ala – na ka urdhëruar:
Dhe Zoti yt ka urdhëruar që të adhurosh vetëm Atë dhe të jesh i mirë me prindërit e tu. Nëse njëri prej tyre apo të dy arrijnë moshë të madhe në jetën tënde, mos u drejto atyre me “uff” (një fjalë përçmuese), as mos bërtit ndaj tyre, por flitju me nderim / Dhe ul për ta krahun e përuljes dhe mirësisë. Dhe thuaj, “O Zoti im! Mëshiroji ata sikurse më rritën kur isha i vogël.” [Kur’ani – Al-Isra’ 17:23-24]
Ad-Daylami mbledh nga Huseini ibn Ali, se Pejgamberi – Sal Allahu alejhi ve Selam – tha, “Nëse Allahu do të njihte ndonjë gjë më të vogël se ‘uff’ që të ishte mungesë respekti ndaj prindërve, do ta kishte bërë të haram!” Në Buhari, një burrë i erdhi Pejgamberit – Sal Allahu alejhi ve Selam – për leje që të shkojë në Xhihad. Pejgamberi – Sal Allahu alejhi ve Selam – e pyeti, “A janë gjallë prindërit e tu?” Ai tha, “Po.” Ai – Sal Allahu alejhi ve Selam – tha, “Bëj Xhihad (me sjelljen tënde të mirë) ndaj tyre.”
Nëse dikush do të vinte sot dhe të ofronte një drekë falas, cili do ishte përgjigjja jote? Pa dyshim do të buzëqeshje, do të flisje me mirësi dhe do t’u ruaje një vend të veçantë në zemrën tënde për kujtimin e tyre. Pse atëherë prindërit tanë marrin vetëm shikime të ftohta, fjalë të ashpra dhe trajtime të hidhura dhe ata janë ata që janë në jetën tonë? Për njëzet ose tridhjetë vjet na ushqyen, na veshën, na lanë dhe shtruan mëshirën e tyre mbi lëkurën tonë të butë. Dashuria e tyre për ne nuk vdes kurrë, edhe nëse ne vdesim, dashuri që shkon edhe përtej nesh, tek fëmijët tanë dhe madje tek fëmijët e tyre.
Vëllezër dhe motra të dashur, të gjithë kemi prindër – qofshin me ne apo jo – dhe shumë nuk kanë kuptuar rëndësinë e pozicionit të tyre në jetën tonë dhe të drejtën e tyre për t’u respektuar dhe nderuar. Sot dua t’ju kujtoj ju dhe vetes pozicionin e vërtetë të prindërve tanë, le Allahu t’i mëshirojë të gjithë.
Birri i prindërve është një tipar i besimtarit. Hasan Basriji e përkufizoi duke thënë, “Birri është t’u bindesh prindërve në gjithçka që kërkojnë për sa kohë që nuk të urdhërojnë të bësh mëkate ndaj Allahut. Uquku është të mohosh prindërit e tu, duke i mohuar ata çdo të mirë që ke.”
Me konsensusin e dijetarëve, respektimi dhe bindja ndaj prindërve është obligim! Ibn Hazmi tha, “(Bindja ndaj prindërve) është Fard!” dhe përmendi ajetin:
Dhe Zoti yt ka urdhëruar që të adhurosh vetëm Atë dhe të jesh i mirë me prindërit e tu.
Për të kuptuar më mirë çfarë do të thotë Birr i prindërve (mirësia ndaj prindërve), dijetarët vendosën kushtet e mëposhtme:
· Së pari: Ai duhet të vërë kënaqësinë e prindërve të tij mbi kënaqësinë e kujtdo tjetër, përfshirë veten, bashkëshorten dhe fëmijët. Të gjithë.
· Së dyti: Ai duhet t’u bindet në gjithçka që urdhërojnë ose ndalojnë, qoftë apo jo sipas dëshirave të tij, për sa kohë që nuk urdhërojnë kundërshtimin e Allahut.
· Së treti: Ai duhet t’u ofrojë atyre gjithçka që ai ndjen se ata dëshirojnë, qoftë apo jo që ata ta kërkojnë. Duhet t’ua ofrojë me mirësi dhe mëshirë, duke kuptuar – pavarësisht gjithçkaje – mangësitë e tij në plotësimin e mirësisë së vërtetë që prindërit meritojnë.
Dashuria e Allahut vjen kur prindërit tanë na duan. Dhe zemërimi i Allahut vjen kur prindërit tanë janë të zemëruar me ne. Ibn Abasi (radijAllahu anhu) tha, “Janë tri gjëra që nuk pranohen nëse shoqëruesi i tyre nuk plotësohet. (Dhe përmendi):
Falendero Mua (Allahun) dhe prindërit e tu… [Kur’ani – Lukman 31:14]
Ibn Abasi vazhdoi, “Kështu kush falenderon Allahun e nuk është mirënjohës ndaj prindërve të tij, Allahu nuk do ta pranojë prej tij.”
Pejgamberi – Sal Allahu alejhi ve Selam – tha, “Kënaqësia e Allahut vjen nga kënaqësia e prindërve, dhe zemërimi i Allahut vjen nga zemërimi i prindërve.”
Le të mendojmë se si i trajtojmë prindërit tanë. Ne shmangemi prej tyre kur mund të kenë nevojë për diçka. Nuk i vizitojmë kurrë nëse jemi larg tyre. Madje, shumë i vendosin prindërit e tyre në shtëpi pleqsh. Dhe kur nis një debat mes prindërve dhe nesh, shumë prej nesh bërtasim ndaj tyre sikur të ishim duke u grindur me armiqtë tanë më të këqij, Zoti na ruajtë.
Krahasoji këtë me ata që kanë qenë para nesh. Dhibjani ibn Ali et-Tuuri (radijAllahu anhu) udhëtonte me nënën e tij për në Mekë. Atje – në nxehtësinë e madhe – ai gërmonte një pellg të vogël dhe e mbushte me ujë të freskët. Pastaj i thoshte nënës, “Nëna ime, uji në këtë pellg të freskon.”
Për shumë prej nesh, shokët tanë janë më të çmuar se nëna dhe babai. Harrojmë kur një njeri i erdhi Pejgamberit – Sal Allahu alejhi ve Selam – dhe e pyeti kush meriton shoqërinë më të mirë. Ai – Sal Allahu alejhi ve Selam – tha, “Nëna jote!” Njeriu pyeti përsëri dhe përsëri, dhe Pejgamberi – Sal Allahu alejhi ve Selam – iu përgjigj, “Nëna jote! Nëna jote!” Deri sa herën e katërt ai tha, “Babai yt.” Sot, kur pyetet shpesh “Kush është miku yt më i mirë?” sa njerëz do thonë, “Nëna ime!” Por kështu duhet të përgjigjemi dhe veprojmë.
Kënaqësia e prindërve vjen para gjithçkaje, për sa kohë nuk është në kundërshtim me Allahun. Dijetarët e kuptuan këtë dhe vendosën shembuj për ne. Hayua bin Shurei (radijAllahu anhu), një prej imamëve të ummetit tonë, mbante mësime para shtëpisë së tij. Gjatë mësimit, nëna e tij e thërriste për të ushqyer pulat. Ai ngrihej, largohej nga mësimi dhe shkohej t’i ushqente pulat.
Të gjithë duam që Allahu të na pranojë dhe të hyjmë në Xhenet. Shikoni poshtë – vëllezër dhe motra të dashur – dhe do të gjeni xhenetin në këmbët e nënës suaj.
Rrëfehet nga Ahmedi dhe En-Nesa’i, nga Muavija ibn Jahima Es-Sulami: Babai im, Jahima (radijAllahu anhu) shkoi te Pejgamberi – Sal Allahu alejhi ve Selam – dhe pyeti, “O i Dërguari i Allahut, dua të dal dhe të luftoj për hir të Allahut, dhe erdha tek ti për këshillë.” Pejgamberi – Sal Allahu alejhi ve Selam – e pyeti, “A është nëna jote gjallë?” Ai tha, “Po.” “Atëherë qëndro pranë saj,” këshilloi Pejgamberi – Sal Allahu alejhi ve Selam, “Sepse në këmbët e saj është Xheneti!”
Nga ana tjetër, t’i shkaktojmë mërzi prindërve tanë ose t’i bëjmë të qajnë është një nga mënyrat për të fituar zemërimin e Allahut. Imami Ahmedi rrëfen nga Abdullah ibn ‘Amri ibn Al-As (radijAllahu anhu): Një njeri i shkoi Pejgamberit – Sal Allahu alejhi ve Selam – për të dhënë betimin e besnikërisë. Ai tha, “Erdha të bëj betimin për Hijra! Dhe i lashë të dy prindërit pas duke qarë.” Pejgamberi – Sal Allahu alejhi ve Selam – i urdhëroi, “Kthehu dhe po atë mënyrë si i bëre ata të qajnë, bëji të qeshin.” Ibn Umar (radijAllahu anhu) tha, “Bërja që prindërit të qajnë është ndër Uquq, një mëkat i madh!”
Sheiku el-Kasimi një herë tha, “Subhanallah! Si mund të lëmë prindërit tanë duke qarë, lotët që lëkundin fronin e Allahut, lotët që tronditin engjëjt në qiell, dhe pastaj të themi që duam të shkojmë në Xhihad që Allahu të jetë i kënaqur me ne? Kthehu dhe bëji ata të lumtur me vizitën tënde ashtu si i bëre të mërzitur me largimin tënd. Nëse qeshin dhe janë të kënaqur me ty, Allahu do të jetë i kënaqur.”
Gjatë varrimit të nënës së tij, Harithi el-Akli (radijAllahu anhu) qau. Kur e pyetën për arsyen e lotëve të tij tha, “Pse të mos qaj kur njëra nga dyert e mia për në Xhenet është mbyllur tashmë?”
Pjesa II: Mblidhemi atë që mbjellim Në një vend të largët, shumë kohë më parë, lindi një djalë i verbër. Nëna e tij e vetme – myslimane e mirë – nuk humbi shpresën në lutjen e saj, dhe lutjet nuk munguan. Pas disa vitesh, djali mori shikimin. Falënderimi i takon Allahut.
Ajo kuptoi se fshati i tyre nuk ishte i përshtatshëm që djali i saj të shkëlqente në edukimin islam, kështu që me djalin në dorë u zhvendosën në qytet. Ajo donte që djalit t’i mësohej Kuran dhe ai të bëhej një person i suksesshëm në jetë.
Ajo kërkonte nga Allahu që djalit të mos i mungonte asgjë, madje as uji, ushqimi dhe më e rëndësishmja, dashuria e nënës. Nëna nuk i kursente kohë e mund. Një ditë djali i saj shkoi në shkollë dhe u ul pranë një nxënësi tjetër, i cili e pyeti se kush ishte ai. “Jam djali i …” dhe ai tha emrin e saj.
Nxënësi u përgjigj, “Ah, nëna jote është nënë e mirë, shumë e mirë, sepse kur humba rrugën një herë dhe po mendoja të bëja mëkat, ajo më ndihmoi të kthehesha.”
Ai filloi të frymëzohej nga sjelljet e nënës së tij dhe mësoi se dashuria dhe mirësia nuk kanë kufi.
