Nabili po shikon fushën e orizit dhe i vëzhgon puplat që notojnë. Është stina e mbjelljes dhe fusha është e përmbytur. Bujqit do të nxjerrin bimët e reja nga shtretërit e farërave dhe do t’i mbjellin në fushat e përmbytura. Klima e ngrohtë dhe e lagësht në tropik është ideale për kultivimin e orizit. Ndërkohë, puplat po argëtohen duke notuar në fushën bosh.
Nabili po pret që babai ta marrë për ta dërguar në xhami. Ai dëgjon babain që e thërret, “Nabil, ku je?” (Aina anta, o Nabil?) Nabili i përgjigjet, “Po vij, Baba.” Ai nxiton drejt rrugës për të takuar babain e tij.
Ndërsa fillojnë të ecin, dëgjojnë një zhurmë, squiissh, squiissh, squiissh, squiissh. “Çfarë është ky tingull?” pyet Nabili. Ata ndalojnë për të dëgjuar, por zhurma ndalet gjithashtu. Kur fillojnë të ecin përsëri, dëgjojnë sërish zhurmën, squiissh, squiissh, squiissh, squiissh. Përsëri ndalojnë për të dëgjuar, dhe përsëri zhurma ndalet. Ata janë shumë të hutuar. “A po na ndjek dikush?” pyet Nabili, duke parë mbrapa. Por nuk ka askënd. Çfarë mund të jetë kjo zhurmë? A është një zog në qiell apo një insekt në fushën e orizit? Përsëri, ndërsa fillojnë të ecin, dëgjojnë zhurmën.
Nabili shikon poshtë këpucëve të tij dhe qesh me gëzim. “Janë këpucët e mia, janë të lagura dhe bëjnë këtë tingull squiissh.” Të dy qeshin me gëzim. Babai i tij shikon këpucët e Nabilit dhe thotë, “Nabil, ka një vrimë në këpucën tënde. Duhet të të blejmë një palë të re këpucë. Javën tjetër, kur të kem pak para, insha Allah, do të vendos para për këpucët e tua të reja.”
Nabili është shumë i emocionuar. Blerja e këpucëve të reja do të jetë argëtuese.
Të hënën pas shkollës, Nabili i pyet babain, “Baba, a mund të shkojmë të blejmë këpucët e mia?” Babai i thotë, “Sabar (ki durim), Nabil.” Pastaj Nabili i thotë babait, “Baba, sot pashë shokun tim Azman me një palë këpucë të zeza shumë të bukura.” Babai i thotë, “Alhamdulillah, kjo është ajo që Allahu i Madhërishëm i ka dhënë atij.”
Të martën pas shkollës, Nabili i pyet përsëri babain, “Baba, a mund të shkojmë të blejmë këpucët e mia?” Babai i thotë përsëri, “Sabar, Nabil.” Pastaj Nabili i thotë babait, “Baba, sot pashë mësuesin Marwan me një palë këpucë të bardha të reja.” Babai i thotë, “Alhamdulillah, kjo është ajo që Allahu i Madhërishëm i ka dhënë atij.”
Të mërkurën pas shkollës, Nabili i pyet përsëri babain, “Baba, a mund të shkojmë të blejmë këpucët e mia?” Babai i thotë, “Sabar, Nabil.” “Nabil, sot pashë postierin me këpucë të bukura blu.” Këtë herë Nabili thotë, “Alhamdulillah, kjo është ajo që Allahu i Madhërishëm i ka dhënë atij.”
Të dielën, përsëri Nabili thotë, “Baba, a mund të shkojmë të blejmë këpucët e mia?” Babai i thotë, “Po, sot pas namazit të Zhorit, insha Allah, do të shkojmë të blejmë këpucët e tua.” Nabili falet namazin e Zhorit dhe shpejt përgatitet për të dalë për të blerë këpucë.
Në dyqanin e këpucëve, Nabili sheh një palë këpucë të zeza shumë të bukura. “Baba, këto këpucë duken shumë bukur,” thotë Nabili. Babai i thotë, “Po, duken mirë, Nabil.” Babai shikon çmimin. “Nabil, ne mund të shpenzojmë vetëm 25 dollarë për këpucët e tua. Këto kushtojnë 55 dollarë. Do të ishte humbje të blinim këpucë kaq të shtrenjta. Kjo është një shpërdorim. Do të shpenzonim 30 dollarë më shumë. Allahu nuk i do ata që shpenzojnë tepër. Çfarë mendon, çfarë mund të bëjmë me këto 30 dollarë?”
Babai i Nabilit pastaj lexon një ajet nga Kur’ani:
Bismilahir Rahmanir Rahim
Wa laa tusrifuu
Innahu la yuhibbul musrifeen
“Dhe mos e shpenzoni atë në mënyrë të tepërt (shpërdorim).
Me të vërtetë, Ai nuk i do ata që shpenzojnë tepër.”
(Surah En’am, ajeti 141)
“Mirë, Baba,” thotë Nabili. “Nuk do të jemi të shpërdorueshëm.” Nabili gjithmonë i bindet babait, ai është një fëmijë i mirë.
Pastaj Nabili sheh një palë këpucë kafe që duken shumë të bukura. “Baba, këto këpucë kushtojnë vetëm 27 dollarë, a mund t’i blej?” pyet Nabili. Babai i shikon dhe thotë, “Po, Nabil, këto janë të përshtatshme për ty.”
Ndërsa shitësi kërkon madhësinë e duhur, Nabili ecën përreth dhe shikon një palë këpucë të bardha që kushtojnë vetëm 17 dollarë. I pëlqejnë lidhëset e tyre, me zile të vogla në fund.
“Baba, baba,” thërret Nabili duke vrapuar në anën tjetër të dyqanit. “A mund t’i blej këto këpucë të bardha me zile? Janë më të lira se këpucët kafe; do të kursejmë para gjithashtu. A di sa do të kursejmë?”
“A je i sigurt që i do këto këpucë, Nabil? Nuk kam problem të paguaj 27 dollarë për këpucët kafe, nëse i do,” thotë babai. “Jo, nuk dua këpucët e shtrenjta. Dua këto këpucë të bardha më të lira. Baba, ne nuk duhet të shpërdorojmë para. Kujto çfarë thotë Allahu,” kujton Nabili duke lexuar përsëri ajetin.
Babai buzëqesh. “Mirë, Nabil, tani ke një palë këpucë të bardha të reja.” Nabili thotë, “Alhamdulillah, kjo është dhuratë nga Allahu.”
Nabili është shumë i lumtur. Vazhdon të shikojë këpucët e tij të bardha, buzëqesh dhe përsërit, “Alhamdulillah.”
Në rrugën e kthimit, babai i Nabilit thotë, “Nabil, mund të mbash 10 dollarët që kursyem. Mund t’i përdorësh për çfarë të duash, por bëj vetëm gjëra që do të kënaqin Allahun. Kur Allahu sjell pasuri, Ai pret të shohë si e përdorim atë. Këto 10 dollarë vijnë prej Allahut.”
Babai lexon një ajet tjetër:
Bismilahir Rahmanir Rahim
Wa ma bikum min ni’matin faminallah
“Çdo bekim dhe çdo gjë e mirë që keni, është nga Allahu.”
(Surah En-Nahl, ajeti 53)
Të nesërmen, Nabili po mendonte se si t’i përdorte ato 10 dollarë që kishte kursyer. Ishte shumë para për të dhe kurrë më parë nuk kishte pasur kaq shumë. Fillimisht mendoi t’i shpenzonte të gjithë për akullore, çokollata, apo për të blerë një makinë lodër që kishte parë në supermarket. Vetëm përmendja e tyre e bënte shumë të gëzuar.
Por më pas pyeti veten: “A do të kënaqet Allahu nëse i shpenzoj të gjitha këto para vetëm për veten time?”
Të nesërmen, pas shkollës, u ul me babain dhe filloi të shkruante idetë e tij. Nabili vendosi të përdorte paratë në pesë mënyra të ndryshme. Ai filloi të mendojë: “Sa para do të kem nëse ndaj 10 dollarët në pesë pjesë të barabarta?” Ai vuri re që secila pjesë ishte 2 dollarë.
Nabili vendosi:
- 2 dollarë për t’ia dhënë nënës së tij që e donte shumë.
- 2 dollarë për të shpenzuar për veten.
- 2 dollarë për të blerë ëmbëlsira për vëllezërit dhe motrat e tij.
- 2 dollarë për t’i kursyer.
- Dhe 2 dollarë për t’ia dhënë familjes së varfër pranë xhamisë.
Ai tha me vete: “Allahu do të kënaqet me mua nëse përdor paratë kështu, në vend që t’i shpenzoj të gjitha për veten time.”
Të nesërmen, shkoi me nënën e tij për të vizituar familjen e varfër. Kur arritën te shtëpia, dëgjuan fëmijë që qanin. Nabili dhe nëna e tij u përshëndetën: “Assalamu Alaikum, Makcik Meriam.” Makcik u përgjigj: “Wa Alaikumussalam.” Një vajzë e vogël ndiqte makcikun dhe vazhdonte të thoshte: “Jam uritur, mak. Më jep pak ushqim?”
Nëna e Nabilit i dha disa rroba të vjetra makcikut, ndërsa Nabili i dha 2 dollarët e tij. Makcik u lumtua shumë dhe tha: “Alhamdulillah.” Ajo menjëherë i tha djalit të saj të shkonte të blinte një pako oriz për t’ua gatuar motrës së vogël, sepse në shtëpi nuk kishte asgjë për të ngrënë.
Nabili u trishtua shumë që familja e makcikut nuk kishte ushqim. Në shtëpinë e tij gjithmonë kishte ushqim. Ai vuri dorën në xhep dhe ndjeu paratë e mbetura. E kuptoi që makciku kishte më shumë nevojë për paratë sesa ai. Vendosi t’i jepte të gjithë 8 dollarët e tjerë makcikut.
Menjëherë pa fytyrën e makcikut që u ndriçua edhe më shumë dhe ajo vazhdonte të përsëriste: “Alhamdulillah, Masha Allah.” I tha djalit të saj të blinte edhe më shumë oriz dhe peshk të tharë.
Kur u kthyen në shtëpi, Nabili filloi të qante ndërsa kujtonte familjen e makcikut që nuk kishte ushqim. Nëna e tij e ngushëlloi dhe i tha: “Allahu sjell pasuri kujtdo që Ai dëshiron. Allahu i jep më shumë disa njerëzve dhe pret të shohë nëse ata do ta shpenzojnë vetëm për veten apo do ta ndajnë me ata që kanë nevojë.”
Nabili pa këpucët e tij të bardha dhe tha: “Alhamdulillah, jam i lumtur që bleva këtë palë këpucë dhe kursyem 10 dollarë që i dhashë familjes së makcikut.”
Në fund, Nabili mësoi rëndësinë e durimit, kursimit dhe ndarjes me të tjerët, dhe mbeti një fëmijë i mirë dhe i falënderueshëm ndaj asaj që Allahu i kishte dhënë.
