Tregim Ramazani – Rejani dhe gjyshi i tij
Rejani ishte ngazëllyer. Do të ishte Ramazani i tij më i mirë ndonjëherë. Gjyshi do ta kalonte Ramazanin në shtëpinë e tij këtë vit.
Kjo do të thoshte të dëgjoje shumë histori gazmore të gjyshi t kur ishte i ri, në fshat në Indi.
Sidoqoftë, Rejani e dinte që ai dhe Gjyshi nuk do të ishin në gjendje të uleshin në ballkon për ngrënë ushqimin e tyre të mëngjesit me mollë të njoma të njoma të spërkatur me kripë sepse të dy ishin duke agjëruar.
Oh jo, jo këtë herë, mendoi Rejani, por Gjyshi njëherë i tha se në Ramazan muslimani duhet të bënte sakrifica të gjërave që i pëlqen më shumë. Dhe të dy i pëlqenin mollët e njoma të tharta me kripë!
Atë mbrëmje Rejani shkoi me babanë për të marrë Gjyshin që e përshëndeti me buzëqeshjen e tij të zakonshme të gëzueshme. Ai e mbajti dorën e gjyshi t ndërsa u ngjit në disa shkallë drejt makinës me shkopin e tij të errët. Ai nuk mund të mos vinte re se Gjyshi dukej më lodhur se zakonisht apo ishte vetëm për shkak të entuziazmit që Ramazani ishte këtu, ai mendoi?
Kur arritën në shtëpi, ai e çoi Gjyshi n në dhomën e tij dhe e ndjeu rehat.
Në kohën e syfyrit, ishte vetëm babai dhe ai vetë që hanin në heshtje.
Rejani vuri re se Gjyshi nuk ishte aty; ai ishte ulur në karrigen lëkundëse duke bërë Dhikrin në vend.
Mami nuk po hante gjithashtu; ajo do të hante më herët sepse dëshironte të bënte ndonjë ibadet (adhurim) shtesë para namazit të sabahut. Gjyshi duhet të ketë ngrënë edhe me mamin, mendoi në mënyrë të çuditshme.
Nuk ishte atmosfera e syfyrit që Rejani kishte menduar.
Duke u ndjerë i përgjumur, ai nxitoi për të falur sabahun dhe u hodh në shtrat. Fatmirësisht ishte e shtunë dhe ai mund të flinte vonë.
Mëngjesi dukej sikur zgjatej. Ishte Ramazani i dytë i agjërimi i ditëve të plota, pasi ai ishte shtatë vjeç tani.
Në kohën e drekes, Rejani dëgjoi barkun e tij të murmuriste. Ai ndjehej jashtëzakonisht i uritur. Mami i thoshte gjithmonë që të mendonte për fëmijët e varfër në të gjithë botën dhe t’i qëndronte mirënjohës Allahut që ai mund të hante tre vakte çdo ditë.
Pas drekes, Rejani i kërkonte gjyshi t t’i tregonte disa histori nga fshati – me siguri kjo do t’i hiqte mendjen nga ushqimi. Ai nxitoi për të gjetur Gjyshi n diku por një skenë tronditëse po e priste
Ai pa gjyshi n tek soba.
“Çfarë?” – tha me vete duke ndalur papritmas. Ai u kthye në heshtje te dera e kuzhinës dhe pa brenda për t’u siguruar. Gjyshi po merrte ushqim nga tenxherja dhe po e hidhte ne tas.
Rejani hapi gojën i habitur.
A po hante vërtet Gjyshi në Ramazan kur duhej të agjëronte? Diçka nuk është në rregull këtu, mendoi Rejani.
Ai nuk dinte çfarë të mendonte. Ndoshta Gjyshi ishte e uritur si ai dhe nuk mund të rezistonte. Kështu që ndërsa të gjithë po faleshin Gjyshi ndihej paksa i uritur dhe vendosi të hante vetëm pak, duke menduar se askush nuk do ta shihte. Por, Allahu e sheh atë, mendoi Rejani i cili ishte shumë i hutuar.
Rejani i premtoi vetes se nuk do t’i tregonte askujt dhe do t’i kërkonte Allahut ta falte Gjyshi n – në fund të fundit nuk ishte e lehtë të ishe plak dhe të duhej të agjëronit plus që të ecte me një shkop.
Kaq shumë sfida, mendoi Rejani, me siguri Allahu do ta falte Gjyshi n që kishte ngrënë vetëm pak ushqim!
Më vonë, kur ishte koha e iqindisë, Rejani kaloi pranë kuzhinës duke shkuar për në dhomën e tij të gjumit, kur edhe një herë, ai nuk po u besonte syve. Këtë herë ishte Gjyshi te kutia e biskotave, duke kullufitur disa biskota.
Rejani vështroi, gojëhapur, plotësisht plotësisht pa fjalë. Çfarë po ndodhte me Gjyshi n, ai çuditej me veten i hutuar? Jo një herë, por dy herë!
“Kjo po del nga kontrolli”, pëshpëriti me vete Rejani. Ai do të duhet të mbikëqyrë Gjyshi n e tij gabimtar.
Gjatë gjithë pjesës tjetër të ditës, Gjyshi nuk bëri asgjë të pazakontë. Rejani u përpoq të mos e bënte të qartë se ai kishte ndonjë dyshim.
Pak para Iftarit, të gjithë u ulën në dhomën e faljes për të bërë disa Dhikër. Gjyshi bëri një justifikim për të lënë dhomën.
Pa e parë askush, Rejani doli nga dhoma dhe e ndoqi nga pas Nanës, duke u fshehur pas vazove me lule, që gjyshi mos ta shihte.
Rejani ndihej si një lloj spiuni – kjo tani ishte një çështje serioze.
Gjyshi me tëshpejt u fut në kuzhinë, hapi frigoriferin dhe piu disa gllënjka uji të ftohtë nga një gotë.
Ah! Mendoi Rejani; “Unë të kapa edhe një herë”. Tri herë! Me siguri që është shumë herë brenda një dite!
Rejani u ndje i zhgënjyer nga Gjyshi – do t’i duhej t’i tregonte mamasë.
Më vonë, kur Rejani erdhi në shtëpi nga namazi i teravive, nuk mund ta fshihte më gjatë. Ai shkoi drejt e tek mamaja dhe e gjeti atë tek sexhadja e saj e namazit.
“Mami”, pëshpëriti Rejani, “Gjyshi është në telashe të mëdha”.
“Në telashe?” ajo pyeti.
“Po.”
“Me kë?”
“Me Allahun”, u përgjigj ai.
“Me të vërtetë?” – pyeti mami
“Ju nuk do ta besoni atë që gjeta Gjyshi duke bërë sot,” tha Hasan me mosbesim.
“Çfarë – çfarë bëri ai?”
“ti nuk do ta besosh Mami, por Gjyshi hëngri pak ushqim nga tenxherja në drekë dhe pasdite, ai mori disa biskota nga kutia e biskotave, pastaj pak para aksamit, Gjyshi gëlltiti pak ujë nga frigoriferi. Tri herë mami, tri herë e kapa Gjyshi n duke e prishur agjërimin! ”
Mami po qëndronte aty duke e shikuar. Pastaj, fytyra e saj shpërtheu në një buzëqeshje. Ajo filloi të qeshë pak dhe papritmas ajo shpërtheu në një të qeshur të madhe.
Ajo qeshi dhe qeshi aq shumë sa që Rejani u ul aty duke e shikuar, shumë i hutuar. Ai nuk mendonte se ishte qesharake!
“Më lejo të shpjegoj”, tha mamaja më në fund.
“Gjyshi është përjashtuar nga agjërimi sepse ai është shumë i dobët për të agjëruar. Ai ka nevojë të marrë ilaçe dhe disa ushqime para tyre, në mënyrë që të mbetet i fortë. Ai po hante vetëm për të mbajtur veten, jo sepse e donte. ”
Hasan psherëtiu i lehtësuar.
“E sheh biri im, ne adhurojmë një Zot shumë të Mëshirshëm që dëshiron lehtësi për besimtarët. Ka disa njerëz si i sëmuri, udhëtari dhe gruaja në pritje që përjashtohen nga agjërimi. A nuk është Allahu i Mëshirshëm? “
Rejani tundi kokën.
Rejani mendoi se si ai ishte sjellë gjatë gjithë ditës – duke ndjekur gjyshi n e tij kaq lig – duke u përpjekur të ‘kapte Gjyshi n’; dhe ai gjithashtu shpërtheu në të qeshura për tërë keqkuptimin.
Kjo gjë e angazhoi Rejanin të gjithë ditën!
Përkthyer nga muslimanët e vegjël
